به گزارش خبرگزاری فارس، روزگاری فرش در ایران به عنوان مهم‌ترین کالای صادراتی غیرنفتی به حساب می‌آمد، اما امروز به دلایل مختلف از روزگار اوج خود فاصله گرفته است؛ این رویداد سراسری بر فرش استان همدان نیز سایه انداخته است.

در گذشته هر منطقه استان، از یک نوع بافت و نقشه فرش مخصوص برخوردار بود که بافندگان چیره‎دست در این زمینه به فعالیت مشغول بودند، هرچند این بافندگان همچنان هستند و نسلی جدید نیز در چیره‌دستی، چیزی کمتر از گذشتگان ندارد، به طوری که قلب فرش‌های صادراتی قم و تبریز هنوز در روستاهای استان می‌تپد، اما از رونق فرش همدان و کارگاه‌هایی که محصولات بومی را تولید کنند، چندان خبری نیست.

در این میان برخی از افراد و مسئولان در سخنان خود از لزوم رونق دوباره فرش دستباف استان همدان می‌گویند، امری که هرچند در سخن زیباست اما زمانی که بخواهیم آن را در عرصه عمل اجرا کنیم، به سادگی و زیبایی یک سخنرانی نیست.

برخی از مسئولان و متولیان فرش استان، از ایجاد «خانه فرش» در همدان می‌گویند تا بتوانند یک تجمیع در امور مربوط به فرش در استان ایجاد کنند، چراکه موازی کاری و سردرگمی در حوزه فرش را از نقاط آسیب‌ این عرصه مهم می‌دانند و به دنبال آن هستند تا همه متولیان فرش را زیر یک سقف گرد هم آورند.

اما آیا به راستی ایجاد یک «خانه فرش» می‌تواند پاسخی مناسب به حل معضلات این بخش باشد؟

در پاسخ به این پرسش ابتدا باید متذکر شد که بازگشت به گذشته بازار فرش با همان شیوه شاید یک خیال خام باشد و برای تسلط دوباره فرش ایران بر بازار جهانی باید با مقتضیات روز آشنایی کامل یافته و با اتخاذ شیوه‌های جدید به دنبال فتح بازار بود.

از همین رو ما به یک‌ نهاد یا سازمان عریض و طویل نیاز نداریم بلکه مرکز تحقیقاتی متشکل از بازاریابان و کارشناسان تجارت جهانی به همراه طراحان نقشه‌های فرش باید احداث شود تا بتوانند نیازها و ذائقه‌های بازارهای جهانی را شناسایی کرده و با ارتباط مؤثر با هنرمندان و طراحان نقشه فرش، محصول مورد نیاز بازار را تهیه و مشتریان خود را جلب کنند.

به همین دلیل در استان همدان نباید به دنبال این باشیم که تشکل‌های مختلف، نهادها و سازمان‌های دولتی و خصوصی مرتبط با فرش را زیر یک سقف جمع کنیم، بلکه با تشکیل این مرکز تحقیقاتی می‌توان نسخه لازم را برای مجریان پیچید تا افراد درگیر بدانند باید چه نوع محصولی را برای یافتن و حفظ بازار پایدار تولید و چگونه به فروش برسانند.

اگر این نگاه حاکم شود، چندان نیازی به ایجاد یک تشکیلات جدید نخواهیم داشت و تنها یک کاتالیزور بین آنچه امروز موجود است، تشکیل می‌شود تا سهولت امر تجارت فرش را محقق کند.

این ایده نه تنها در هزینه‌ها کاهش چشمگیری ایجاد خواهد کرد بلکه از امکانات موجود و ساختارهای ایجاد شده نیز نهایت استفاده را خواهد برد.

یک مرکز جامع که به صورت مداوم به رصد بازارهای خارجی و حتی داخلی بپردازد، می‌تواند نوع محصولات را منطبق با سلیقه‌ها تعیین کند تا بتوانیم همواره در بازار حضور داشته و به «دور باطل یک بار مصرفی» کالاهای صادراتی پایان دهیم.

در این راه می‌توان از ظرفیت‌هایی چون پارک‌های علم و فناوری و شرکت‌های دانش‌بنیان استفاده کرد و مرکز تحقیقاتی فرش همدان را با هدف ایجاد نقشه‌ها و طرح‌های بازارپسند تولید و در اختیار مجریان و بافندگان قرار داد.

بدون تردید با در پیش گرفتن نگاه‌های نو می‌توانیم فرش همدان را بار دیگر در دنیا مطرح کرده و به جایگاه رفیع خود برسانیم.

البته این پیشنهاد می‌تواند در سطح ملی نیز مطرح شده و همدان به عنوان مبدع آن در کشور معرفی و به پایلوت صادرات فرش کشور بدل شود.