یادداشتی درباره بی توجهی طراحان دکور رسانه ملی به دستبافته های ایرانی
به گزارش نشریه فرش دستباف ایران طره ؛ مجریان در آمد و شدند با چهره هایی که نقابی از خنده ها و شادی های ساختگی بر خود دارند و مدام شعار می دهند و شعار.
مهمانانشان یا خوانندگانند و یا بازیگران مجموعه های سیما که در وصف یکدیگر گویی وانتی هندوانه در ورودی استودیو گذارده اند و پیاپی به زیر بغل یکدیگر حواله می دهند.
شعار دادن های تکراری، خنده های بی روح و جان، چند نماهنگ پر رنگ و لعاب، قربان صدقه رفتن های مکرر، اجرای موسیقی هایی که همه لب خوانی هستند،… و دیگر هیچ؛ و چه نادرند برخی گزارش ها یا گپ و گفت هایی که دیگرگونه باشند و نشاطی ژرف بیاورند یا بیننده را به درنگ وادارند یا چیزی تازه بیاموزند.
و این، رسم همه ویژه برنامه های مناسبتی سیماست که خود مثنوی هفتاد من کاغذ است!
وقتى در آستانه سال نو و در ویژه برنامه هاى تحویل سال مى بینى که یکی از همین مجری ها مدام از سنت ها می گوید و از فرهنگ و هنر اصیل ایرانی و شاخص های تمدن کهن این دیار و… و آن وقت در دکوری به افاضه فیض مشغول است که با این فرهنگ و هنر و سنت ها قرابتی ندارد، به یاد سعدی مى افتى و تعابیر “زنبور بی عسل” و “درخت بی ثمر”ش که ای عالمان بی عمل! تا به کی شعار و فقط شعار؟!
برای واکاوی بیشتر این ماجرا کافى بود تک تک شبکه های رسانه ملى را رصد کنى به دنبال قطعه فرش دستبافی که آذین بخش صحنه باشد و زهی افسوس!
در شبکه هاى رسانه ملى خبری از این دستبافته های اصیل ایرانی -که نمادی از همان سنت و هنر و فرهنگ و تمدن این مرز و بومند که مجریان به بهانه آیین نوروز مدام شعارش را می دادند- نبود!
شگفتا که در صحنه ای با عناصری بیگانه با سنت های ایرانی و چیدمانی ناآشنا با اصالتهای این دیار بنشینی و دم از فرهنگ و هنر اصیل ایرانی بزنی! حیرتا که بر منسوجی ماشینی و فرنگی گام بگذاری و در لزوم حفظ مواریث کهن ایرانی شعار بدهی!
چه خوش گفته اند که: چو کفر از کعبه برخیزد، کجا ماند مسلمانی؟!