فرش همراه با ابریشم و پنبه و شال از کالاهای عمدهٔ تجارت داخلی در دوران قاجار بوده است.
به گزارش روابط عمومی مرکز ملی فرش ایران، بیشتر فرش‌هایی دوره قاجار که از ایران صادر می‌شده، بدواً به مقصد هندوستان، ترکیه و یا روسیه بوده است.
صادرات فرش‌های شاخص ایرانی به استانبول از طریق ترابوزان در سال‌های ۱۲۶۶ (۱۸۵۰م) و ۱۲۷۲ ه.ق (۱۸۵۶م) نشانگر آن است که تجارت در آن دوران، هنوز از اهمیت خاصی برخوردار بوده است، این در حالی است که متأسفانه به آمار این‌گونه داد و ستدها دسترسی نمی‌باشد و به نظر می‌رسد، حداقل بعضی از این فرش‌ها در نهایت به مقصد اروپا ارسال می‌شده است؛ اما از طرفی هم، چنین پیداست که اندازه و ابعاد سنتی فرش ایران، معمولاً، بیشتر مناسب شرق بوده و هنوز اندازه و ابعاد باب سليقهٔ غربی رایج نبوده است.
در اواسط همین قرن، فرش ایران در بازارهای صادراتی شناخته شده و با رقابت حاصل از گسترش قابل توجه صنعت فرش دست‌بافت ترکیه و هندوستان مواجه می‌شود. از طرف دیگر، در همان زمان تقاضای اروپاییان و امریکایی‌ها برای فرش فزونی می‌گیرد و از دههٔ ۱۲۹۰ ه. ق (۱۸۷۰م) به بعد است که گسترش همه جانبه در صنعت فرش ایران انجام می‌گیرد. در این مورد اعداد و ارقام حاصله را به تنهایی نمی‌توان كل ماجرا تلقی نمود، چون، تا آنجایی که آمار و اطلاعات گوناگون مندرج در نوشته‌ها مؤید آن است، قاچاق گستردهٔ فرش هم در جریان بوده است و با وجود تمام این موارد، اطلاعات نشان می‌دهد که فرش در تجارت بین‌المللی ایران از اهمیت زیادی برخوردار می‌شود.